Leren leven met niet-aangeboren hersenletsel
Algemeen 551 keer gelezenREGIO | Een ongeluk zit in een klein hoekje. Judith den Bleijker schoot met het voorwiel van haar fiets in een te diep ingegraven putdeksel. Ze viel met haar hoofd op de grond. Het zou haar leven voorgoed veranderen.
"Ik had een schedelbasisfractuur en slagaderlijke bloedingen in mijn hersenen. Na twee weken ziekenhuis ging ik naar een revalidatiecentrum. Hier zat ik tussen allemaal mensen met niet-aangeboren hersenletsel. Ik dacht dat dit niet voor mij gold en ging er vanuit dat ik na mijn herstel gewoon weer kon werken. Maar helaas ging dit niet meer. Als ze me bij de revalidatie uitlegden hoe ik iets moest doen, dan snapte ik dat. Maar een week later wist ik het niet meer. Ik dacht dat ik gek aan het worden was."
Hersenz
Judith kwam in aanraking met Hersenz. Ze ging deelnemen aan de groepstraining 'Omgaan met veranderingen'. "Ik zat tussen mensen met verlammingen als gevolg van een herseninfarct of –bloeding en dacht: wat doe ik hier? Met mij was lichamelijk toch niks mis? Ik zou ze wel eens laten zien dat ik weer gewoon beter werd. We kregen een lesmap. Vanaf de eerste regel was ik met stomheid geslagen. Dat boek leek over mij te gaan. Dat was enorm confronterend. Alsof ik toen pas doorkreeg dat ik hersenletsel heb en dat ik nooit meer de oude zou worden. Daar had ik het heel erg moeilijk mee."
Steun
Judith voelde zich wel op haar plek bij Hersenz. "In de groep begrepen we elkaar. Het was confronterend maar ook ondersteunend. Aan mij zag je niks, maar ik had dezelfde beperking als de mensen met een verlamming." Ze vervolgt: "Bij Hersenz ben ik me bewust geworden van mijn situatie. Hier heb ik voor het eerst ervaren: mijn hersenletsel gaat niet meer over, maar ik kan er wel mee leren leven. Judith hoopt dat huisartsen en revalidatieartsen mensen met hersenletsel doorverwijzen naar Hersenz. "Want geloof me, als je thuis bent dan begint het pas!"
